இன்று என்னவோ தெரியவில்லை காலை 5.30க்கே முழிப்பு வந்துவிட்டது. மனதில் சொல்லவொண்ணா பாரத்துடன் பால்கனியில் நின்றேன். இன்றோடு அப்பா இறந்து 1 வாரம் ஆகிறது. அப்பா மத்திய அரசுத்துறையில் பணி புரிந்தார். விபத்தொன்றில் இறந்துவிட்டார். விபத்து. அப்படித்தான் நாங்கள் நம்பியிருந்தோம். நேற்று இரவு எனக்கு வந்த அந்த private number கால் வரும்வரை. 'உன் அப்பா வாங்குன காசுக்கு விசுவாசமா இல்லாததால தான் இந்த ஆக்சிடென்ட்'. கட். யார் அவன். குரலை மாற்றி பேசுகிறான் என்பது மட்டும் தெரிந்தது.
பெருமூச்சு விட்டேன். நான் விஷால். விஸ்காம் முடித்து 1 வருடமாக மும்பையில் ஒரு ஆட் ஏஜென்சியில் பணியாற்றும் 21 வயது இளைஞன். போட்டோகிராஃபி என் பாஷன் + தொழில். இதோ இப்போது நான் நின்றுக்கொண்டு இருப்பது ஹைதராபாத்தில் என் அப்பாவின் டிப்பார்ட்மெண்ட் குவாட்ரஸில். எப்படியும் 1-2 மாதத்தில் காலி செய்யவேண்டும்.
கிச்சன் சென்றேன். பாலை அடுப்பில் வைத்தேன்.
"சாரி விச்சு ரொம்ப நேரம் தூங்கிட்டேன்" சொல்லியபடி வந்தால் அம்மா. காமினி சூர்யகுமார். காமினி எஸ். குமார் என்று தான் எழுதுவாள். நானும் விஷால் எஸ். குமார் என்று தான் சொல்லிக்கொள்வேன். வடஇந்திய ஸ்டயில். கடந்த 22 ஆண்டுகளாக டெல்லி, குவாஹாத்தி, ஜெய்ப்பூர், கான்பூர்....இப்போது ஹைதராபாத் என்றே சுற்றி வந்துவிட்டார் அப்பா.
தலையை விரித்துப்போட்டு தூங்கியதால் இப்போது அதை கோதி சரி செய்துக்கொண்டு இருந்தாள் அம்மா. அழகி. பேரழகி. அப்பாவின் நண்பர்கள் மட்டுமல்ல என் நண்பர்கள் கூட சைட் அடித்த, அடிக்கும் பேரழகி. நைட்டியில் ரதிதேவி போல இருந்தாள். ஒரு வாரமாக அழுது புரண்டு ரொம்பவே சோர்வாக இருந்தாள். இருந்தாலும் அழகு குறையவில்லை. அவள் தோளில் கை வைத்து அவள் மோவாய்கட்டையை பிடித்து தூக்கினேன். இன்னமும் ஒருவிதமான இன்னசன்ஸ் தெரியும் முகம். கண்கள் சோர்ந்திருந்தாலும் அவற்றின் பொலிவை இழக்கவில்லை. கூரிய நாசி (மூக்கு).
மதமதப்பான முலைகள். 3 குழந்தைகள் பெற்றெடுத்து இருந்தாலும் தொப்பை என்று சொல்ல முடியாதபடி உடலை மெய்ன்டயின் செய்து வந்தாள். 63 கிலோ தாஜ்மகால். (சென்ற மாதம் இன்சூரன்ஸ்காக செக்கப் செய்தபோது தெரிந்த விபரம்).
என்னை இருக்க கட்டிக்கொண்டாள். விசும்பல். அவள் தலையை கொடுத்தியபடியே..."என்ன மம்மி, காலங்காத்தலையே அழ ஆரம்பிச்சிட்டே. இனிமே நாம தைரியமா இருந்தா தான் யாமி குட்டியும் பாமி குட்டியும் தைரியமா இருக்குங்க. போய் ப்ரஷ் பண்ணிட்டு வா. காப்பி போட்டு வைக்கிறேன். இனிமே நடக்க வேண்டியதை பார்க்கணும்." அவள் முலைகள் மார்பில் அழுத்தியது இன்ப வேதனையாக இருந்தது. ஒரு பஞ்சு மூட்டை போல இருந்தாள் அம்மா. இந்த சோகமான நேரத்திலும் கூட அவள் அழகு என்னை வாட்டியது.
"அப்பா இல்லாம நாம எப்படி இருக்க போறோமோன்னு பயமா இருக்குடா விச்சு"
"நான் இருக்கேன் இல்ல. என் மேல நம்பிக்கை இல்லையா?"
"உன்ன நம்பாம யாரடா செல்லம் நம்ப போறேன். இனிமே நீ தான் அப்பா ஸ்தானத்துல இருந்து எங்களை பார்த்துக்கணும்"
நான் அவள் முகத்தை தூக்கி நெற்றியில் முத்தமிட்டேன். ஏனோ என் காதலி சுரபியின் ஞாபகம் வந்தது. மும்பையில் போட்டது போட்டபடி வந்துவிட்டேன். அடுத்து என்ன செய்வது? யோசிக்கவேண்டும்.
"போ...போயி ப்ரஷ் பண்ணிட்டு வா" என்றேன். சென்றாள். அவள் பின்னழகு.... அப்பா கொடுத்து வைத்தவர். அப்பாவிற்கு தினம் தவறாமல் 3 விஷயங்கள் வேண்டும். காலை 1 பாக்கெட் சிகரெட். மாலை 2 பெக் அம்மா கையால் ஊற்றி தரவேண்டும், இரவு அம்மா! குழந்தைகள் நாங்கள் இருக்கிறோம் என்றெல்லாம் கவலைப்படாமல் அம்மாவிடம் ரொமான்ஸ் செய்வார் அப்பா. வெட்கத்தோடு சுற்றி இருக்கும் எங்களை பார்க்கும்போது அம்மாவின் முகம் இருக்கே.....ஐயோ....என்ன அழகு தெரியுமா?
காபியை குடித்து முடிக்க அம்மா பாத்ரூமில் இருந்து வந்தாள். "விச்சு ரெண்டையும் எழுப்பி விடுப்பா. இன்னைக்கு ஸ்கூல் போகட்டும்"
"ம்....சரி. நீ காபி குடி" என்று சொல்லு அவர் நெற்றி வகிட்டில் முத்தம் இட்டு நகர்ந்தேன்.
பெட்ரூம் வந்தேன். என் இரண்டு தங்கைகள். அழகு தங்கைகள். பேரழகு சிற்பங்கள்.
ரெண்டுமே நைட்டி அணிந்து இருந்ததுகள். பாதி கால் தெரிந்தது. இன்னமும் பதவிசாக தூங்க தெரியவில்லை. செவிற்றோரம் யாமினியும் இந்தப்பக்கம் பாமினியும் படுத்து இருந்ததுகள். மெல்ல சென்று பாமினியின் தலையையும் தோலையும் தூக்கி, நான் கட்டிலில் உட்கார்ந்துக்கொண்டு அவள் தலையை என் தொடையில் வைத்தேன். பாமினி எங்கள் வீட்டின் செல்லக்குட்டி. நான் சென்னையில் படித்துக்கொண்டு இருந்தேன். இவள் சடங்கிற்காக வந்தபோது என்னை பார்த்தே வெட்கப்பட்டாள். கன்னத்தை கிள்ளியபோது அவள் நுனி மூக்கு சிவந்தது. எல்லாம் நேற்று நடந்தது போல இருக்கிறது. வயதிற்கு வரும் முன்பே நெஞ்சு வளர தொடங்கி விட்டது என் இரு தங்கைகளுக்கும். அம்மாவின் ஹார்மோன்கள்!
பக்கத்தில் இருந்த யாமினியின் தலையை கோதிவிட்டேன்.
இருவருமே அப்பா ஜெய்ப்பூரில் வேலை பார்க்கும்போது அங்கே பிறந்தவர்கள்.
ஒருக்களித்து படுத்திருந்த யாமினியின் இடுப்பு வளைவு என்னை திகைக்க வைத்தது. குனிந்து யாமினியின் கன்னத்தில் முத்தமிட்டேன். ஒரு கையால் பாமினியை தடவிக்கொடுத்தேன்.
என் இரு தங்கைகளுக்கும் அண்ணன் என்றால் உயிர். எங்கள் வீட்டில் அப்பாவிற்கு அடுத்து நான் தான்....அவர் இருக்கும்போதே அடிக்கடி சொல்வார், 'விஷால் உங்களுக்கு அண்ணன் மட்டும் இல்ல, இன்னொரு அப்பா'ன்னு. அம்மா வெகுளி. அப்பாவிற்கு முந்தி விரித்து படுக்கையில் திருப்தி படுத்தவும், சமைத்துப் போடவும் வீட்டை பார்த்துக்கொள்ளவும் தான் தெரியும். 3 மாதங்களுக்கு முன் ஒரு முறை நான் ஊருக்கு வந்திருந்தபோது அப்பா நிறையவே மனம் விட்டு பேசினார். in fact அப்பா என்னுடைய க்ளோஸ் பிரென்ட். எப்பவும் மனம் விட்டு பேசுவார். இந்த முறை ஒரு படி மேலே. "உன் அம்மாவுக்கு ஒரு எழவும் தெரியாது விஷால். அப்படியே வளர்ந்துட்டா, நானும் ஒண்ணும் சொல்லித்தரலை. அவளுக்கு தெரிஞ்ச வித்தன்னா என்ன கட்டில்ல திருப்தி படுத்துறது மட்டும் தான். வீட்டு வேலைங்க தெரியும். பேங்குல பணம் டெப்பாசிட் பண்ணக்கூட தெரியாது." என்றார். கொஞ்சம் சோர்வாக இருந்தார். நான் தைரியம் கொடுத்தேன். ஆனால் இந்த அளவிற்கு வரும் என்று நான் நினைக்கவில்லை. அப்பாவின் எல்லா கணக்கு வழக்குகளும் எனக்குத் தெரியும்.
கடந்த 4 ஆண்டுகளாக படிப்பிற்காகவும் வேலைக்காகவும் குடும்பத்தை பிரிந்து இருந்துவிட்டேன். இருந்தாலும் என் தங்கைகளுடனான என் அன்பில் கேப் விழவில்லை.
யாமினி என் கைகளை பிடித்துக்கொண்டாள். தூக்கம் இன்னமும் கலையவில்லை.
அம்மா பெட்ரூமிற்குள் வந்தாள். எங்கள் மூவரையும் பார்த்ததும் அவளுக்கு கண்களில் கண்ணீர். என் அருகே வந்து என் தோள்களில் சாய்ந்துக்கொண்டாள். "அழாதே....அழுத உதை வாங்குவே" என்றேன் அவள் காதருகில். கண்ணை துடைத்துக்கொண்டாள்.
"யாமி குட்டி, பாமி குட்டி எழுந்திரிங்க...." என்றே உற்சாக குரலில். அம்மா என்னை தோளோடு அணைத்து இருந்தாள்.
"மணி என்னண்ணா "யாமினி கொஞ்சும் குரலில் கேட்டாள்.
"எழுந்தரிச்சு நீயே பாரு குட்டி" என்றேன்.
கொஞ்சம் நகர்ந்து வந்து என் தொடையில் படுத்துக்கொண்டாள். ஏற்கனவே இருந்த பாமினியின் நெற்றியில் இடித்துக்கொண்டாள். "பாருண்ணா இவள " பாமினி.
"காலங்கார்த்தால சண்டை போட்டுக்காதீங்க குட்டிகளா....எழுந்துரிச்சி வாங்க காபி குடிக்கலாம்."
"கொஞ்ச நேரம்ண்ணா ப்ளீஸ்..." யாமினி
"நோ நோ...." என்றேன். முனகிக்கொண்டே எழுந்தாள்.
எழுந்தரிக்காமல் இருந்த பாமினியின் கை கம்கட்டில் கிச்சு கிச்சி மூட்டினேன். எழுந்தாள். எழுந்து என் கன்னத்தில் முத்தமிட்டாள். யாமினியும் முத்தமிட்டாள். நான் நன்றாக கட்டிலில் உட்கார, அம்மா என் பின்னால் உட்கார்ந்து என் முதுகில் சாய்த்துக்கொண்டாள். இரு குட்டிகளும் என் இரு தொடைகளில் உட்கார்ந்துக்கொண்டு கட்டிப்பிடித்துக்கொண்டன. என் தோள்களில் தலை சாய்ந்திக்கொண்டன. என்ன சுகம்டா சாமி.....துக்கம் எல்லாம் மறந்தே போனது.
"ஓகே ஓகே குட்டீஸ்....இன்னைக்கு ஸ்கூல் போங்க. சரியா...ஏய்...காமு (காமினி என்பதை அப்பா அப்படித்தான் கூப்பிடுவார்) குட்டி நீ போயி எல்லாருக்கும் டிபன் பண்ணு."
ஒரு வழியாக எல்லாரையும் கிளப்பி விட்டேன். குளித்து முடித்து வந்தேன். அப்பாவின் ஆபீஸ் போகவேண்டும். அவர் நண்பர் வர சொல்லியிருந்தார். யாமினியும் பாமினியும் ஸ்கூல் கிளம்பிவிட்டார்கள். சோபாவில் உட்கார்ந்தேன். அம்மா தட்டில் இட்டிலியோடு வந்தாள். என் அருகே (ஒட்டிக்கொண்டு) உட்கார்ந்தாள்.
"நீ சாப்டியா"
"அப்புறம் சாப்பிடுறேண்டா"
"முதல்ல ஒரு தட்டு எடுத்துக்கிட்டு வா"
"இப்போ வேண்டாம்டா"
"கேக்கமாட்டியே..." என்று அவளுக்கு இட்டிலி ஊட்டி விட தொடங்கினேன். என் தோளில் சாய்ந்துக்கொண்டே சாப்பிட்டாள்.
என் வீட்டில் எனக்கு எல்லா உரிமைகளையும் அப்பா கொடுத்திருந்தார். எப்போதாவது தான் அம்மாவை மம்மி என்றோ அம்மா என்றோ கூப்பிடுவேன். பல நேரங்களில் காமு அல்லது காமினி. சகஜமாக வாடி போடி என்று சொல்வேன். அப்பாவும் ரசிப்பார். அம்மா அப்பாவிடம் "இவன பாருங்க என்ன சொல்றான்னு" என்று கம்பளையின்ட் செய்தால்...."என்னடி தப்பா சொல்லிட்டான்....பொட்ட நாய்க்கு ரோஷத்தை பாரு....நீ நல்லா சொல்லுடா விச்சு" என்பார். அப்பா முன்னாடியே அம்மாவை கட்டிப்பிடித்து முத்தம் கொடுப்பேன். "எனக்கப்புறம் உன்ன அவன்தானடி பார்த்துக்கப்போறான் காமு" என்று சொல்வார். அவர் சொன்னது போலவே ஆகிவிட்டதே. எனக்கே அழுகை வரும் போல இருந்தது. இவ்வளவு சீக்கிரம் அவர் விட்டு போவார் என்று கனவிலும் நினைக்கவில்லை.
அம்மாவை இடது கையால் அணைத்துக்கொண்டேன். விசும்பினாள். "அழாதடி என் செல்ல அம்மா"
"என்னால முடியல விச்சு. அப்பா இப்படி...."
"இனிமே நாம அடுத்த வேலையை தான் பார்க்கணும். அழுதுக்கிட்டே இருந்தா எப்படி. குரு ரெட்டி அங்கிள் காலையிலையே வர சொன்னார். போய் பார்த்துட்டு வரேன்."
"விச்சு"
"ம் "
"நீ மும்பை போவணும் இல்ல..."
"போவணும் தான். இன்னமும் எதுவும் யோசிக்கலை. அங்கிளை பார்த்துட்டு வந்து பேசுவோம்."
"எங்களையும் கூட கூட்டிக்கிட்டு போயிடுடா செல்லம்"
"அவசரப்படாதம்மா. குட்டிங்க ஸ்கூல் பாதிக்கும். பாமினி வேற இப்போ 10த்"
"நீயும் பக்கத்துல இல்லைன்னா என்னால முடியாதுடா. செத்துடுவேன்."
அவள் இடுப்பில் நறுக்கென கிள்ளினேன். துள்ளி எழுந்தாள்.
"ஆ...."
"இன்னொரு வாட்டி இப்படி பேசுன...." என்று விரலை ஆட்டி மிரட்டினேன்.
சாப்பிட்டு கிளம்பினேன். கதவை திறக்க வந்தவளை இடுப்போடு அணைத்து நெற்றியில் முத்தமிட்டேன். அப்பா எப்போதும் ஆபீஸ் கிளம்பும் போது அம்மாவை அணைத்து கன்னத்தில் உதட்டோரம் முத்தம் இடுவார்.
அம்மா என்னை ஆச்சர்யத்தோடு பார்த்தாள். "போய் குளி. செம வேர்வை ஸ்மெல்" என்றேன். ஆனால் அந்த வாடையை நான் மனதிற்குள் ரசித்தேன்.
ரெட்டி அங்கிள் சொன்னது போல அவரை ஆபீசில் பின் புறமுள்ள ஒரு சிறிய டிபன் சென்டரில் சந்தித்தேன். சம்பிரதாயப்படி பேசினார். பிறகு விஷயத்திற்கு வந்தார். அப்பா ஒரு தனியார் முதலாளியிடம் பெரிய அளவு காசு வாங்கிக்கொண்டு கிடைக்கவேண்டிய அப்ரூவலை கொடுக்காமல் தாமதித்ததாகவும் அதனால் அந்த முதலாளி கோவத்தில் இப்படி செய்திருக்கலாம் என்றும் சொன்னார். "நீ கோவப்பட்டு ஒன்னும் பண்ணிடாத விஷால்" என்றார்.
அப்பா அவர் டிப்பார்ட்மென்டில் உள்ள எல்லோரையும் போல லஞ்சம் வாங்குவார்த்தான். ஆனால் பெரிய தொகை வாங்க சாத்தியமில்லையே? அப்பா பெரிய பொறுப்பில் எல்லாம் இல்லை. இப்போது தான் செக்ஷன் ஆபீசர். மிஞ்சி மிஞ்சி போனால் ஒருநாள் வரும்படி 5000 இருக்கும்!. அதற்கா கொலை?
"எவ்வளவு அங்கிள் வாங்கினார்?"
ரொம்ப தயங்கி....."15 லட்சம்ப்பா"
"15 லட்சமா?"
"இதெல்லாம் பேசுற இடமில்லை. நான் சொல்லுறா மாதிரி பண்ணு. முதல்ல குடும்பத்தோட மும்பைக்கோ சென்னைக்கோ போயிடு. உன் தங்கச்சிகளை ஏதும் பண்ணிட போறாங்க. வீட்டுல தான இருக்குங்க"
"இன்னைக்கு தான் ஸ்கூல் போயி இருக்காங்க அங்கிள் "
"ஐயோ....முதல் வேலையா ஸ்கூல் போயி ரெண்டையும் கூட்டி போயிடு. சாமானெல்லாம் கூட அப்புறம் எடுத்துக்கலாம், முதல்ல அம்மா, தங்கச்சிகளை கூட்டிக்கிட்டு எங்கேயாவது போயிடு. "
"அங்கிள் பணத்தை பத்தி அப்பா ஏதும் சொன்னாரா?"
"உன் அம்மா கிட்ட கேளுப்பா?"
ஒரே குழப்பம். நன்றி சொல்லிவிட்டு கிளம்பினேன். நண்பன் விகாஸின் ஞாபகம் வந்தது. மும்பையின் அவுட்டரில் அம்பேர்நாத்தில் இருக்கிறான். வாடகை குறைவான ஏரியா. நல்லவேளையாக அவன் மாமாவின் வீடு ஓன்றின் மாடி போர்ஷன் காலியாக உள்ளதாக சொன்னான். வாடகையும் குறைவாக இருந்தது. 1BHK. தங்கைகளுக்கு ஸ்கூல் மாற்ற வேண்டும் என்றேன். அதே ஏரியாவில் ஒரு தனியார் ஸ்கூல் இருப்பதாகவும் அவனுக்கு தெரிந்த கவுன்சிலர் மூலம் சீட்டு வாங்கிடலாம் என்றும் சொன்னான். பார்த்து வை என்று சொல்லிவிட்டு தங்கைகள் படிக்கும் ஸ்கூலுக்கு போனேன். அவசரமாக மும்பை போகவேண்டும் என்று பள்ளி நிர்வாகத்திடம் சொல்லி, இருவரையும் அழைத்து வந்தேன்.
மூவரும் ஒன்றாக வருவதை அம்மா எதிர்பார்க்கவில்லை. அம்மாவை தனியே அழைத்து சென்று அப்பா ஏதும் பணம் கொடுத்தாரா என்று கேட்டேன். எப்போதும் போல முழித்தாள்.அப்பாவின் பேஸ்புக்கை பார்த்தேன். இறப்பதற்கு முந்தைய தினம் என்ட்ரி போட்டிருக்கிறார். வெறும் 47 ஆயிரத்தி சொச்சம் தான் இருக்கிறது. வீட்டை சல்லடை போட்டேன். 15 லட்சத்திற்கான சுவடே தெரியவில்லை. தலையை பிய்த்துக் கொள்ளலாம் போல இருந்தது.
தங்கைகள் இருவரும் அத்தியாவசியமானவற்றை பேக் செய்தனர். அம்மா ஒரு பையை கொண்டுவந்து "இதையும் எடுத்துக்கிட்டு போவோம்ப்பா"ன்னு சொன்னாள். என்னவென்று பார்த்தேன். இறக்கும்போது அப்பா போட்டிருந்த உடைகளுக்குள் இருந்தவை. " சரி எடுத்து வை" என்றேன். திடீர் என்று ஏதோ இடறியது. "இரு இரு....இங்க கொண்டு வா...." உள்ளே இருந்த பொருட்களை உற்று நோக்கினேன். "இதை நான் என் பேக்குல வெச்சுக்கிறேன். நீ போய் மத்த வேலைய பாரு" என்றேன்.
அம்மா நகர்ந்த பிறகு உள்ளே கை விட்டு அந்த செல்போனை எடுத்தேன். அப்பா எப்போதும் உபயோகிக்கும் சாம்சங் ஜெ 7. இது என்ன கூடவே இன்னொன்று. பழைய நோக்கியா. ஆன் செய்தேன். சார்ஜ் இல்லை. சரி. இப்போது கிளற வேண்டாம். மும்பை போய் பார்த்துக்கொள்ளலாம் என்று முடிவு செய்தேன்.
முன்பே முடிவு செய்திருந்தேன். பயணிப்பது ஜெனரல் கம்பார்ட்மெண்ட்டில் தான் என்று! மனது திக் திக் என்று அடித்துக்கொண்டது.
பெருமூச்சு விட்டேன். நான் விஷால். விஸ்காம் முடித்து 1 வருடமாக மும்பையில் ஒரு ஆட் ஏஜென்சியில் பணியாற்றும் 21 வயது இளைஞன். போட்டோகிராஃபி என் பாஷன் + தொழில். இதோ இப்போது நான் நின்றுக்கொண்டு இருப்பது ஹைதராபாத்தில் என் அப்பாவின் டிப்பார்ட்மெண்ட் குவாட்ரஸில். எப்படியும் 1-2 மாதத்தில் காலி செய்யவேண்டும்.
கிச்சன் சென்றேன். பாலை அடுப்பில் வைத்தேன்.
"சாரி விச்சு ரொம்ப நேரம் தூங்கிட்டேன்" சொல்லியபடி வந்தால் அம்மா. காமினி சூர்யகுமார். காமினி எஸ். குமார் என்று தான் எழுதுவாள். நானும் விஷால் எஸ். குமார் என்று தான் சொல்லிக்கொள்வேன். வடஇந்திய ஸ்டயில். கடந்த 22 ஆண்டுகளாக டெல்லி, குவாஹாத்தி, ஜெய்ப்பூர், கான்பூர்....இப்போது ஹைதராபாத் என்றே சுற்றி வந்துவிட்டார் அப்பா.
தலையை விரித்துப்போட்டு தூங்கியதால் இப்போது அதை கோதி சரி செய்துக்கொண்டு இருந்தாள் அம்மா. அழகி. பேரழகி. அப்பாவின் நண்பர்கள் மட்டுமல்ல என் நண்பர்கள் கூட சைட் அடித்த, அடிக்கும் பேரழகி. நைட்டியில் ரதிதேவி போல இருந்தாள். ஒரு வாரமாக அழுது புரண்டு ரொம்பவே சோர்வாக இருந்தாள். இருந்தாலும் அழகு குறையவில்லை. அவள் தோளில் கை வைத்து அவள் மோவாய்கட்டையை பிடித்து தூக்கினேன். இன்னமும் ஒருவிதமான இன்னசன்ஸ் தெரியும் முகம். கண்கள் சோர்ந்திருந்தாலும் அவற்றின் பொலிவை இழக்கவில்லை. கூரிய நாசி (மூக்கு).
மதமதப்பான முலைகள். 3 குழந்தைகள் பெற்றெடுத்து இருந்தாலும் தொப்பை என்று சொல்ல முடியாதபடி உடலை மெய்ன்டயின் செய்து வந்தாள். 63 கிலோ தாஜ்மகால். (சென்ற மாதம் இன்சூரன்ஸ்காக செக்கப் செய்தபோது தெரிந்த விபரம்).
என்னை இருக்க கட்டிக்கொண்டாள். விசும்பல். அவள் தலையை கொடுத்தியபடியே..."என்ன மம்மி, காலங்காத்தலையே அழ ஆரம்பிச்சிட்டே. இனிமே நாம தைரியமா இருந்தா தான் யாமி குட்டியும் பாமி குட்டியும் தைரியமா இருக்குங்க. போய் ப்ரஷ் பண்ணிட்டு வா. காப்பி போட்டு வைக்கிறேன். இனிமே நடக்க வேண்டியதை பார்க்கணும்." அவள் முலைகள் மார்பில் அழுத்தியது இன்ப வேதனையாக இருந்தது. ஒரு பஞ்சு மூட்டை போல இருந்தாள் அம்மா. இந்த சோகமான நேரத்திலும் கூட அவள் அழகு என்னை வாட்டியது.
"அப்பா இல்லாம நாம எப்படி இருக்க போறோமோன்னு பயமா இருக்குடா விச்சு"
"நான் இருக்கேன் இல்ல. என் மேல நம்பிக்கை இல்லையா?"
"உன்ன நம்பாம யாரடா செல்லம் நம்ப போறேன். இனிமே நீ தான் அப்பா ஸ்தானத்துல இருந்து எங்களை பார்த்துக்கணும்"
நான் அவள் முகத்தை தூக்கி நெற்றியில் முத்தமிட்டேன். ஏனோ என் காதலி சுரபியின் ஞாபகம் வந்தது. மும்பையில் போட்டது போட்டபடி வந்துவிட்டேன். அடுத்து என்ன செய்வது? யோசிக்கவேண்டும்.
"போ...போயி ப்ரஷ் பண்ணிட்டு வா" என்றேன். சென்றாள். அவள் பின்னழகு.... அப்பா கொடுத்து வைத்தவர். அப்பாவிற்கு தினம் தவறாமல் 3 விஷயங்கள் வேண்டும். காலை 1 பாக்கெட் சிகரெட். மாலை 2 பெக் அம்மா கையால் ஊற்றி தரவேண்டும், இரவு அம்மா! குழந்தைகள் நாங்கள் இருக்கிறோம் என்றெல்லாம் கவலைப்படாமல் அம்மாவிடம் ரொமான்ஸ் செய்வார் அப்பா. வெட்கத்தோடு சுற்றி இருக்கும் எங்களை பார்க்கும்போது அம்மாவின் முகம் இருக்கே.....ஐயோ....என்ன அழகு தெரியுமா?
காபியை குடித்து முடிக்க அம்மா பாத்ரூமில் இருந்து வந்தாள். "விச்சு ரெண்டையும் எழுப்பி விடுப்பா. இன்னைக்கு ஸ்கூல் போகட்டும்"
"ம்....சரி. நீ காபி குடி" என்று சொல்லு அவர் நெற்றி வகிட்டில் முத்தம் இட்டு நகர்ந்தேன்.
பெட்ரூம் வந்தேன். என் இரண்டு தங்கைகள். அழகு தங்கைகள். பேரழகு சிற்பங்கள்.
ரெண்டுமே நைட்டி அணிந்து இருந்ததுகள். பாதி கால் தெரிந்தது. இன்னமும் பதவிசாக தூங்க தெரியவில்லை. செவிற்றோரம் யாமினியும் இந்தப்பக்கம் பாமினியும் படுத்து இருந்ததுகள். மெல்ல சென்று பாமினியின் தலையையும் தோலையும் தூக்கி, நான் கட்டிலில் உட்கார்ந்துக்கொண்டு அவள் தலையை என் தொடையில் வைத்தேன். பாமினி எங்கள் வீட்டின் செல்லக்குட்டி. நான் சென்னையில் படித்துக்கொண்டு இருந்தேன். இவள் சடங்கிற்காக வந்தபோது என்னை பார்த்தே வெட்கப்பட்டாள். கன்னத்தை கிள்ளியபோது அவள் நுனி மூக்கு சிவந்தது. எல்லாம் நேற்று நடந்தது போல இருக்கிறது. வயதிற்கு வரும் முன்பே நெஞ்சு வளர தொடங்கி விட்டது என் இரு தங்கைகளுக்கும். அம்மாவின் ஹார்மோன்கள்!
பக்கத்தில் இருந்த யாமினியின் தலையை கோதிவிட்டேன்.
இருவருமே அப்பா ஜெய்ப்பூரில் வேலை பார்க்கும்போது அங்கே பிறந்தவர்கள்.
ஒருக்களித்து படுத்திருந்த யாமினியின் இடுப்பு வளைவு என்னை திகைக்க வைத்தது. குனிந்து யாமினியின் கன்னத்தில் முத்தமிட்டேன். ஒரு கையால் பாமினியை தடவிக்கொடுத்தேன்.
என் இரு தங்கைகளுக்கும் அண்ணன் என்றால் உயிர். எங்கள் வீட்டில் அப்பாவிற்கு அடுத்து நான் தான்....அவர் இருக்கும்போதே அடிக்கடி சொல்வார், 'விஷால் உங்களுக்கு அண்ணன் மட்டும் இல்ல, இன்னொரு அப்பா'ன்னு. அம்மா வெகுளி. அப்பாவிற்கு முந்தி விரித்து படுக்கையில் திருப்தி படுத்தவும், சமைத்துப் போடவும் வீட்டை பார்த்துக்கொள்ளவும் தான் தெரியும். 3 மாதங்களுக்கு முன் ஒரு முறை நான் ஊருக்கு வந்திருந்தபோது அப்பா நிறையவே மனம் விட்டு பேசினார். in fact அப்பா என்னுடைய க்ளோஸ் பிரென்ட். எப்பவும் மனம் விட்டு பேசுவார். இந்த முறை ஒரு படி மேலே. "உன் அம்மாவுக்கு ஒரு எழவும் தெரியாது விஷால். அப்படியே வளர்ந்துட்டா, நானும் ஒண்ணும் சொல்லித்தரலை. அவளுக்கு தெரிஞ்ச வித்தன்னா என்ன கட்டில்ல திருப்தி படுத்துறது மட்டும் தான். வீட்டு வேலைங்க தெரியும். பேங்குல பணம் டெப்பாசிட் பண்ணக்கூட தெரியாது." என்றார். கொஞ்சம் சோர்வாக இருந்தார். நான் தைரியம் கொடுத்தேன். ஆனால் இந்த அளவிற்கு வரும் என்று நான் நினைக்கவில்லை. அப்பாவின் எல்லா கணக்கு வழக்குகளும் எனக்குத் தெரியும்.
கடந்த 4 ஆண்டுகளாக படிப்பிற்காகவும் வேலைக்காகவும் குடும்பத்தை பிரிந்து இருந்துவிட்டேன். இருந்தாலும் என் தங்கைகளுடனான என் அன்பில் கேப் விழவில்லை.
யாமினி என் கைகளை பிடித்துக்கொண்டாள். தூக்கம் இன்னமும் கலையவில்லை.
அம்மா பெட்ரூமிற்குள் வந்தாள். எங்கள் மூவரையும் பார்த்ததும் அவளுக்கு கண்களில் கண்ணீர். என் அருகே வந்து என் தோள்களில் சாய்ந்துக்கொண்டாள். "அழாதே....அழுத உதை வாங்குவே" என்றேன் அவள் காதருகில். கண்ணை துடைத்துக்கொண்டாள்.
"யாமி குட்டி, பாமி குட்டி எழுந்திரிங்க...." என்றே உற்சாக குரலில். அம்மா என்னை தோளோடு அணைத்து இருந்தாள்.
"மணி என்னண்ணா "யாமினி கொஞ்சும் குரலில் கேட்டாள்.
"எழுந்தரிச்சு நீயே பாரு குட்டி" என்றேன்.
கொஞ்சம் நகர்ந்து வந்து என் தொடையில் படுத்துக்கொண்டாள். ஏற்கனவே இருந்த பாமினியின் நெற்றியில் இடித்துக்கொண்டாள். "பாருண்ணா இவள " பாமினி.
"காலங்கார்த்தால சண்டை போட்டுக்காதீங்க குட்டிகளா....எழுந்துரிச்சி வாங்க காபி குடிக்கலாம்."
"கொஞ்ச நேரம்ண்ணா ப்ளீஸ்..." யாமினி
"நோ நோ...." என்றேன். முனகிக்கொண்டே எழுந்தாள்.
எழுந்தரிக்காமல் இருந்த பாமினியின் கை கம்கட்டில் கிச்சு கிச்சி மூட்டினேன். எழுந்தாள். எழுந்து என் கன்னத்தில் முத்தமிட்டாள். யாமினியும் முத்தமிட்டாள். நான் நன்றாக கட்டிலில் உட்கார, அம்மா என் பின்னால் உட்கார்ந்து என் முதுகில் சாய்த்துக்கொண்டாள். இரு குட்டிகளும் என் இரு தொடைகளில் உட்கார்ந்துக்கொண்டு கட்டிப்பிடித்துக்கொண்டன. என் தோள்களில் தலை சாய்ந்திக்கொண்டன. என்ன சுகம்டா சாமி.....துக்கம் எல்லாம் மறந்தே போனது.
"ஓகே ஓகே குட்டீஸ்....இன்னைக்கு ஸ்கூல் போங்க. சரியா...ஏய்...காமு (காமினி என்பதை அப்பா அப்படித்தான் கூப்பிடுவார்) குட்டி நீ போயி எல்லாருக்கும் டிபன் பண்ணு."
ஒரு வழியாக எல்லாரையும் கிளப்பி விட்டேன். குளித்து முடித்து வந்தேன். அப்பாவின் ஆபீஸ் போகவேண்டும். அவர் நண்பர் வர சொல்லியிருந்தார். யாமினியும் பாமினியும் ஸ்கூல் கிளம்பிவிட்டார்கள். சோபாவில் உட்கார்ந்தேன். அம்மா தட்டில் இட்டிலியோடு வந்தாள். என் அருகே (ஒட்டிக்கொண்டு) உட்கார்ந்தாள்.
"நீ சாப்டியா"
"அப்புறம் சாப்பிடுறேண்டா"
"முதல்ல ஒரு தட்டு எடுத்துக்கிட்டு வா"
"இப்போ வேண்டாம்டா"
"கேக்கமாட்டியே..." என்று அவளுக்கு இட்டிலி ஊட்டி விட தொடங்கினேன். என் தோளில் சாய்ந்துக்கொண்டே சாப்பிட்டாள்.
என் வீட்டில் எனக்கு எல்லா உரிமைகளையும் அப்பா கொடுத்திருந்தார். எப்போதாவது தான் அம்மாவை மம்மி என்றோ அம்மா என்றோ கூப்பிடுவேன். பல நேரங்களில் காமு அல்லது காமினி. சகஜமாக வாடி போடி என்று சொல்வேன். அப்பாவும் ரசிப்பார். அம்மா அப்பாவிடம் "இவன பாருங்க என்ன சொல்றான்னு" என்று கம்பளையின்ட் செய்தால்...."என்னடி தப்பா சொல்லிட்டான்....பொட்ட நாய்க்கு ரோஷத்தை பாரு....நீ நல்லா சொல்லுடா விச்சு" என்பார். அப்பா முன்னாடியே அம்மாவை கட்டிப்பிடித்து முத்தம் கொடுப்பேன். "எனக்கப்புறம் உன்ன அவன்தானடி பார்த்துக்கப்போறான் காமு" என்று சொல்வார். அவர் சொன்னது போலவே ஆகிவிட்டதே. எனக்கே அழுகை வரும் போல இருந்தது. இவ்வளவு சீக்கிரம் அவர் விட்டு போவார் என்று கனவிலும் நினைக்கவில்லை.
அம்மாவை இடது கையால் அணைத்துக்கொண்டேன். விசும்பினாள். "அழாதடி என் செல்ல அம்மா"
"என்னால முடியல விச்சு. அப்பா இப்படி...."
"இனிமே நாம அடுத்த வேலையை தான் பார்க்கணும். அழுதுக்கிட்டே இருந்தா எப்படி. குரு ரெட்டி அங்கிள் காலையிலையே வர சொன்னார். போய் பார்த்துட்டு வரேன்."
"விச்சு"
"ம் "
"நீ மும்பை போவணும் இல்ல..."
"போவணும் தான். இன்னமும் எதுவும் யோசிக்கலை. அங்கிளை பார்த்துட்டு வந்து பேசுவோம்."
"எங்களையும் கூட கூட்டிக்கிட்டு போயிடுடா செல்லம்"
"அவசரப்படாதம்மா. குட்டிங்க ஸ்கூல் பாதிக்கும். பாமினி வேற இப்போ 10த்"
"நீயும் பக்கத்துல இல்லைன்னா என்னால முடியாதுடா. செத்துடுவேன்."
அவள் இடுப்பில் நறுக்கென கிள்ளினேன். துள்ளி எழுந்தாள்.
"ஆ...."
"இன்னொரு வாட்டி இப்படி பேசுன...." என்று விரலை ஆட்டி மிரட்டினேன்.
சாப்பிட்டு கிளம்பினேன். கதவை திறக்க வந்தவளை இடுப்போடு அணைத்து நெற்றியில் முத்தமிட்டேன். அப்பா எப்போதும் ஆபீஸ் கிளம்பும் போது அம்மாவை அணைத்து கன்னத்தில் உதட்டோரம் முத்தம் இடுவார்.
அம்மா என்னை ஆச்சர்யத்தோடு பார்த்தாள். "போய் குளி. செம வேர்வை ஸ்மெல்" என்றேன். ஆனால் அந்த வாடையை நான் மனதிற்குள் ரசித்தேன்.
ரெட்டி அங்கிள் சொன்னது போல அவரை ஆபீசில் பின் புறமுள்ள ஒரு சிறிய டிபன் சென்டரில் சந்தித்தேன். சம்பிரதாயப்படி பேசினார். பிறகு விஷயத்திற்கு வந்தார். அப்பா ஒரு தனியார் முதலாளியிடம் பெரிய அளவு காசு வாங்கிக்கொண்டு கிடைக்கவேண்டிய அப்ரூவலை கொடுக்காமல் தாமதித்ததாகவும் அதனால் அந்த முதலாளி கோவத்தில் இப்படி செய்திருக்கலாம் என்றும் சொன்னார். "நீ கோவப்பட்டு ஒன்னும் பண்ணிடாத விஷால்" என்றார்.
அப்பா அவர் டிப்பார்ட்மென்டில் உள்ள எல்லோரையும் போல லஞ்சம் வாங்குவார்த்தான். ஆனால் பெரிய தொகை வாங்க சாத்தியமில்லையே? அப்பா பெரிய பொறுப்பில் எல்லாம் இல்லை. இப்போது தான் செக்ஷன் ஆபீசர். மிஞ்சி மிஞ்சி போனால் ஒருநாள் வரும்படி 5000 இருக்கும்!. அதற்கா கொலை?
"எவ்வளவு அங்கிள் வாங்கினார்?"
ரொம்ப தயங்கி....."15 லட்சம்ப்பா"
"15 லட்சமா?"
"இதெல்லாம் பேசுற இடமில்லை. நான் சொல்லுறா மாதிரி பண்ணு. முதல்ல குடும்பத்தோட மும்பைக்கோ சென்னைக்கோ போயிடு. உன் தங்கச்சிகளை ஏதும் பண்ணிட போறாங்க. வீட்டுல தான இருக்குங்க"
"இன்னைக்கு தான் ஸ்கூல் போயி இருக்காங்க அங்கிள் "
"ஐயோ....முதல் வேலையா ஸ்கூல் போயி ரெண்டையும் கூட்டி போயிடு. சாமானெல்லாம் கூட அப்புறம் எடுத்துக்கலாம், முதல்ல அம்மா, தங்கச்சிகளை கூட்டிக்கிட்டு எங்கேயாவது போயிடு. "
"அங்கிள் பணத்தை பத்தி அப்பா ஏதும் சொன்னாரா?"
"உன் அம்மா கிட்ட கேளுப்பா?"
ஒரே குழப்பம். நன்றி சொல்லிவிட்டு கிளம்பினேன். நண்பன் விகாஸின் ஞாபகம் வந்தது. மும்பையின் அவுட்டரில் அம்பேர்நாத்தில் இருக்கிறான். வாடகை குறைவான ஏரியா. நல்லவேளையாக அவன் மாமாவின் வீடு ஓன்றின் மாடி போர்ஷன் காலியாக உள்ளதாக சொன்னான். வாடகையும் குறைவாக இருந்தது. 1BHK. தங்கைகளுக்கு ஸ்கூல் மாற்ற வேண்டும் என்றேன். அதே ஏரியாவில் ஒரு தனியார் ஸ்கூல் இருப்பதாகவும் அவனுக்கு தெரிந்த கவுன்சிலர் மூலம் சீட்டு வாங்கிடலாம் என்றும் சொன்னான். பார்த்து வை என்று சொல்லிவிட்டு தங்கைகள் படிக்கும் ஸ்கூலுக்கு போனேன். அவசரமாக மும்பை போகவேண்டும் என்று பள்ளி நிர்வாகத்திடம் சொல்லி, இருவரையும் அழைத்து வந்தேன்.
மூவரும் ஒன்றாக வருவதை அம்மா எதிர்பார்க்கவில்லை. அம்மாவை தனியே அழைத்து சென்று அப்பா ஏதும் பணம் கொடுத்தாரா என்று கேட்டேன். எப்போதும் போல முழித்தாள்.அப்பாவின் பேஸ்புக்கை பார்த்தேன். இறப்பதற்கு முந்தைய தினம் என்ட்ரி போட்டிருக்கிறார். வெறும் 47 ஆயிரத்தி சொச்சம் தான் இருக்கிறது. வீட்டை சல்லடை போட்டேன். 15 லட்சத்திற்கான சுவடே தெரியவில்லை. தலையை பிய்த்துக் கொள்ளலாம் போல இருந்தது.
தங்கைகள் இருவரும் அத்தியாவசியமானவற்றை பேக் செய்தனர். அம்மா ஒரு பையை கொண்டுவந்து "இதையும் எடுத்துக்கிட்டு போவோம்ப்பா"ன்னு சொன்னாள். என்னவென்று பார்த்தேன். இறக்கும்போது அப்பா போட்டிருந்த உடைகளுக்குள் இருந்தவை. " சரி எடுத்து வை" என்றேன். திடீர் என்று ஏதோ இடறியது. "இரு இரு....இங்க கொண்டு வா...." உள்ளே இருந்த பொருட்களை உற்று நோக்கினேன். "இதை நான் என் பேக்குல வெச்சுக்கிறேன். நீ போய் மத்த வேலைய பாரு" என்றேன்.
அம்மா நகர்ந்த பிறகு உள்ளே கை விட்டு அந்த செல்போனை எடுத்தேன். அப்பா எப்போதும் உபயோகிக்கும் சாம்சங் ஜெ 7. இது என்ன கூடவே இன்னொன்று. பழைய நோக்கியா. ஆன் செய்தேன். சார்ஜ் இல்லை. சரி. இப்போது கிளற வேண்டாம். மும்பை போய் பார்த்துக்கொள்ளலாம் என்று முடிவு செய்தேன்.
முன்பே முடிவு செய்திருந்தேன். பயணிப்பது ஜெனரல் கம்பார்ட்மெண்ட்டில் தான் என்று! மனது திக் திக் என்று அடித்துக்கொண்டது.